Hohner Corona III ADG
Nadat
ik vrij snel ontdekte op een klein Goudbrandje, wat ik in
augustus 2007 op de kop getikt had, dat de AD stemming goed bij
mij paste, mocht ik van mezelf een luxere aanschaffen. Zo'n
opdracht geef ik me zelden, maar ja ik heb dat ding bijna
dagelijks in mijn handen en mijn vriendin vond het prima. Zo
begon mijn zoektocht.
Ik heb heel verschillende exemplaren in mijn hand gehad van hele luxe modellen tot hele eenvoudige. Exemplaren die ik via marktplaats vond. Maar ook menig trekharmonicazaak heb ik voor het eerst van binnen gezien. Er was echter geen enkele AD gestemde die me volledig kon bekoren. Totdat ik ergens in februari 2008 een advertentie op marktplaats zag staan van een Martinelli.
Zo kwam het dat ik op een avond naar Almelo toog om dit instrument te gaan bekijken en vooral te bespelen. Dit soort bezoekjes vind ik altijd erg leuk, omdat je bijna altijd lotgenoten treft. Verslaafden die net als ik maar niet uitgepraat raken over hun hobby. En ook nu werd ik meegenomen naar een zolder die volstond met allerlei trekharmonica's en steirische harmonica's. Ik had weer een liefhebber ontmoet die me graag meer wilde vertellen en wilde laten horen van zijn passie. En hij trof een gewillig oor. De Martinelli is het niet geworden, ik vond de basklank, zoals wel vaker niet mooi (lees vol) genoeg. Maar al pratende liet hij me meer instrumenten horen, ik voelde me als een kind in een grote snoepwinkel, want onze smaken liepen niet zover uiteen. Toen ik hem vertelde waar ik naar op zoek was, gaf hij me een rode Hohner Corona en nog wel een driekorige in ADG gestemd.
Ik pakte het niet meer zo nieuwe kastje van hem over, er zaten niet eens riemen aan, zette het op mijn knie en begon te spelen. En terwijl ik speelde kwam er een warm gevoel over me heen en ik dacht: dit is 'm! Die volle driekorige warme klank, aangevuld met prachtige diepe bassen, deden me smelten. En alsof het zo moet zijn, het was weer een oudje wat me bekoorde. Het schijnt dat ik moet vallen voor trekharmonica's waar reeds een verhaal aanzit, met wat deuken en krassen.
De verkoper had hem al eerder te koop aangeboden, maar geen enkele respons gehad. Ook dat schijnt bij mij zo te moeten zijn, ik val voor de winkeldochters. Nou is een Hohner Corona geen winkeldochter, maar wel in Nederland, daar tref je ze niet veel en dan ook nog in een "afwijkende" stemming.
Zeer tevreden vertrok ik uit Almelo met mijn Corona zonder riemen en tas. Ik had weer eens het (oud) wiel gevonden na een lange zoektocht, terwijl vermoedelijk menigeen zou denken: "Waar komt die mee thuis?"
Toch heb ik verhoudingsgewijs niet lang op deze oude Corona gespeeld. Slechts een paar maanden na de aanschaf kwam er een Dino Baffetti op mijn pad. Maar deze Corona heeft wel iets op gang gebracht wat ik toen nog niet kon voorzien en ook (nog) niet wilde geloven. Ook wanneer er een zeer luxe instrument stond, pakte ik zeker als ik de deur uitging, altijd die oude Corona. Die klank en dat instrument waren me toch vertrouwder, daar voelde ik me zekerder bij.
Er zat echter een beperking op het instrument die elke Corona heeft, er ontbreken twee lage tonen op. Daar kan je op zich prima mee leven, maar ik speel juist graag in de lage regionen. Toen ik een aanbod kreeg van een Canadees, die ik kende van een melodeon forum, besloot ik het instrument te verkopen. Eind 2009 vertrok hij naar Canada.
Deze Hohner Corona III ADG is nog te zien op een aantal Youtube filmpjes, zoals Valse Melanie en Prendre patience.
